Profeti i popullit të pabindur të Themudit, të cilët u shkatërruan me themel me anë të tërmeteve!
Salihu (a.s.), është nipi i Ademit (a.s.), nga brezi i nëntëmbëdhjetë. Ai është një profet i dërguar tek populli i Themudit.
Martesa e Ibrahimit (a.s.), me Haxheren
Ibrahimi (a.s.), nuk pati fëmijë me Saren. Edhe mosha po u përparonte mjaft. Sara i dha lirinë Haxheres dhe e martoi me Ibrahimin (a.s.). Nga kjo martesë erdhi në botë Ismaili.
Mirëpo, më vonë Ibrahimi (a.s.), e mori Haxheren bashkë me djalin e tij, Ismailin dhe i vendosi në një vend, në shkretëtirë, ku sot shtrihet qyteti i shenjtë i Mekës.
Imam Buhariu –Allahu e mëshiroftë-; ka shënuar një transmetim nga Ibn Abbasi (r.a), ku thuhet:
Ibrahimi (a.s.), i çoi Haxheren me Ismailin e vogël në gji në Mekë dhe i la nën një pemë, ku më pas do të shpërthente uji i Zemzemit. Pranë u la një shportë plot me hurma dhe një shtambë me ujë. Pastaj u kthye nga kish ardhur. Haxherja i thirri nga pas dhe i tha:
“Allahu të urdhëroi të na lësh këtu?”
“Po!”- iu përgjigj Ibrahimi (a.s.).
Ndërsa Haxherja, me një bindje dhe nënshtrim të madh, tha:
“Atëherë, Zoti na mbron ne dhe nuk na humbet!”
Më pas u kthye pranë të voglit.
Kur Haxherja dhe Ismaili i humbën prej syve, Ibrahimi (a.s.), hapi duart dhe iu lut kështu Zotit:
“O Zoti ynë, unë kam vendosur disa nga pasardhësit e mi, në një luginë që nuk mbillet, afër Shtëpisë Tënde të Shenjtë, që të falin namazin. Prandaj, bëj që zemrat e njerëzve të ndiejnë dashamirësi për ata dhe jepu fruta, me qëllim që ata të të falënderojnë.” (Ibrahim, 37)
Allahu (xh.xh), e pranoi lutjen e Ibrahimit (a.s.). Si rrjedhojë e kësaj lutjeje, zemrat e besimtarëve që bëjnë haxh e umre, ndiejnë gjithmonë dashuri për atë vend. Në këtë qytet, rriten hurma të llojllojshme dhe fruta të tjera me bollëk. Përveç kësaj, kjo lutje e Ibrahimit (a.s.), bëri që aty të shpërthente edhe burimi i Zemzemit.
Uji i shtambës që kishte lënë Ibrahimi, kishte mbaruar. Ndërsa nëna jonë Haxherja vrapoi për të gjetur ndonjë ndihmë mes kodrave Safa dhe Merve për shtatë herë rresht. Distanca mes këtyre dy kodrave është rreth katërqind metra. Ajo nga një anë vraponte, nga një anë i mbante sytë te Ismaili. Mirëpo, aty nuk kishte as njerëz dhe as zogj që fluturonin. Askund nuk dukej ndonjë shenjë jete! Kur Haxheri ndodhej në majë të kodrës Merve, një zë i thotë:
“Pusho dhe dëgjo me kujdes!”
Ky ishte zëri i Xhebrailit (a.s.)!
Haxherja u kthye nga ana që vinte zëri. Ky zë i thoshte:
“Ju jeni amanet të Atij që ka në dorë çdo gjë! Në asnjë mënyrë të mos keni frikë se mos zhdukeni! Aty është vendi i Shtëpisë së Allahut. Atë shtëpi kanë për ta ndërtuar ky djalë me të atin. Allahu (xh.xh) nuk e humbet ndërtuesin e kësaj shtëpie!”
Pas këtyre fjalëve, Haxherja shkoi pranë të voglit dhe pa se nga vendi ku ndodhej thembra e këmbës së djalit, kishte shpërthyer ujë. Ajo e falënderoi Zotin me një gëzim të madh. Dhe, nga frika se mos mbaronte, bëri një gropë prej rëre. Më pas i tha ujit “zem, zem!”, që do të thotë “Qëndro, qëndro!”.
Ky ujë i shpërthyer nga toka si rezultat i një dorëzimi dhe nënshtrimi të plotë ndaj Allahut, do të vazhdojë të rrjedhë si shërim për umetin islam deri në Kiamet!
Kështu, Ibrahimi (a.s.), me Haxheren, si rezultat i nënshtrimit dhe dorëzimit të tyre tek Zoti, arritën një begati të madhe. Një shfaqje tjetër e kësaj begatie, është edhe fakti që përpjekja jetësore e nënës Haxher që bëri duke vrapuar midis kodrave Safa dhe Merve, do të vazhdojë të përsëritet gjer në Kiamet si një element i veçantë shumë domethënës, në adhurimet e haxhit dhe umres.
Nënë e bir vazhduan të jetojnë në këtë vendbanim të heshtur e të thatë. Fisi Xhurhum që po kalonte një ditë andej për rrugë, vuri re një zog që ulej e ngrihej në të njëjtën pikë. Duke menduar se kjo tregonte që në atë pikë kishte jetë, fisi e ktheu rrugën për atje. Dhe, kur arritën në vend, panë se kishte një burim si dhe një nënë me fëmijën e vet. Dhe i kërkuan lejë asaj:
“A mund të vendosemi këtu?”
Haxheri u dha leje me kusht që “të mos pretendonin për pronësi mbi ujin”. Kështu, fisi i parë që u vendos në Mekë, u bë fisi Xhurhum.
